| Begin december kreeg ik een berichtje dat mijn Santi droogpak vertraagd is. Door corona ligt de productie in Polen wat achter op schema en moet ik nog twee weken langer wachten. Vandaag dus toch maar weer in mijn natpak op pad. We kiezen voor de Nieuwe Kerkweg. Ik kan mij hier lekker warm in de kleedkamer omkleden. Bij een buitentemperatuur van 1 a 2 graden en een licht briesje is dit een aanlokkelijk idee. Het is behoorlijk mistig als we naar de steiger lopen. Het water ziet er wel helder uit. Trappetje af en het is even schrikken als het water mijn wetsuit insijpelt. Langzaam laat ik me zakken en na drie minuten ben ik wat gewend aan de watertemperatuur. Zeven graden is het water nog maar. We hebben besloten om een andere route te duiken dan normaal en de diepte op te zoeken. We schieten kompas net links van de rode boei en zetten er flink de gang in. We steken het zand over waar we diverse schepjes zien, maar we gaan snel door naar het dieper gelegen deel. Helaas loopt het zicht snel terug van 4 naar 2 meter en vervolgens naar minder dan 1 meter. We zitten nu op 14 meter en hier begint een rif van allerlei stortsteen. Ik spot een rosse sterslak en wil hem aan Mariëlle laten zien, maar ik zie dat ze er zelf ook al twee te pakken heeft. Terwijl Mariëlle foto’s maakt speur ik op mijn gemak het naastgelegen rotsblok af. Een, twee, drie, vier, vijf, zes,….. tig rosse sterslakken. Ze zitten hier massaal. Jeetje, wat bijzonder, we hebben deze slakken al een paar jaar niet gezien en nu zeker honderd. We slaan rechtsaf en volgen de richel verder. Ik zie een brede ringsprietslak. Deze zijn een stuk mooier dan de rosse sterslakken, maar wel minder bijzonder. We zitten inmiddels op 17 meter en het zicht is echt knudde. Nog maar een halve meter en als Mariëlle aan het fotograferen is, durf ik niet echt rond te gaan scharrelen, want hier zitten we behoorlijk ver uit de kant. Niet zo handig als je elkaar hier uit het oog verliest. Ik had eigenlijk een buddy-lijntje moeten meenemen. Langzaam gaan we weer wat ondieper en we vinden een drietal ringsprietenslakken. Ik kom ook diverse botervisjes tegen. Niet bijzonder, maar altijd leuk om naar te kijken. Mariëlle laat mij in haar lamplicht een kleine vlokslak zien. Opeens zie ik in mijn lamplicht een klein slakje oplichten. Hij ziet er heel mooi uit en heeft een soort goude spikkels op zijn papillen. Het slakje is ruim een centimeter groot. Deze heb ik nog niet eerder gezien. Ik laat hem aan Mariëlle zien, die gelijk enthousiast de camera erbij pakt. We zitten inmiddels rond de 14 meter en Marielle doet reuze haar best om onze nieuwe aanwinst te vereeuwigingen. Tussendoor laat ze me nog even naar het pareltje kijken. Het is met slakken altijd zoeken naar de rhinoforen. Ik kan ze niet vinden, dus vermoedelijk zit het beestje achterste voren. Mariëlle maakt nog een paar foto’s en ik kijk op mijn computer. Hmmm, al 40 minuten duiktijd en de lucht is ook al ruim over de helft. Ik begin het toch wel koud te krijgen. De maximale duiktijd van 45 minuten die we hadden afgesproken gaan we door dit slakje niet meer halen. Mariëlle is klaar met de foto’s en ik gebaar dat ik wil opschieten richting de trap. We duiken steeds ondieper en het zicht wordt elke meter beter. We zien nog een verdwaalde ringsprietslak en op 5,5 meter houden we even halt en zoeken we op ons gemak of we nog iets bijzonders zien. Heel veel groene wierslakken, een bruine plooislak en nog wat driekantige kokerwormpjes. We komen als we weer verder en ondieper zwemmen nog een voor ons onbekende dahlia tegen. Geen hele mooie, maar altijd leuk om te vinden. Mariëlle gaat even aan de oppervlakte kijken en seint dat we nog een stukje naar rechts moeten. Na 53 minuten zie ik de trap. Als ik er op klim, glij ik er halverwege er ineens af. Er zijn een soort plastic hulzen om de treden gezet. Heel onhandig als je zoals ik harde kunststof vinnen hebt. Mariëlle heeft met haar rubberen vinnen nergens last van. De volgende keer pak ik de trap aan de andere kant wel. Opgetogen lopen we naar de parkeerplaats, wat een slakkenfeest was het vandaag. Welk slakje hebben we nu gevonden. We weten het niet. Ik ga me heel gauw omkleden. Ik ben heel blij dat ik nu gebruik kan maken van de kleedruimte. Super fijn om nu niet in mijn blote kont in de wind te hoeven staan.
Na de duik rijden we over de Brouwersdam terug naar huis. Bij de spuisluis gaan we nog even vogelen en zeehonden kijken.
In de avond zetten we twee foto’s op facebook en binnen no-time zijn we er achter. We hebben de witgezoomde knuppelslak gevonden. Onze 32ste Nederlandse naaktslak is een feit. |
| |
